Boşluk Şiiri - Lotte

Nihayete erecekmiş gibi katederken yolumu
Bir tıkırtı bölüverdi azap dolu uykumu
Gelen sen değilsin senin değil bu yüz
Kayıtsızca gülüyor aynadaki o yüzsüz

Sonra hiç gitmeyecekmiş gibi kurulurken düşüme
Ağaçların hışırtısı karıştı o vakur sesine
Anlatmaya başladı bu garip bu ıssız hali
Başlar başlamaz unutuverdi boynundaki vebali

Kurtulmak için çabalarken dipsiz kuyuda
Hiç olmadık bir şey beliriverdi o anda
Uzattı elini bana aynadaki yaratık
İnanıp tuttum elini sönerken son ışık

Meğer ne biçareymişim, biçareymişim meğer
Boşuna bu uğraş, bir hiç uğruna bu değer
Daralıyor gündüzüm gecelerim kara zindan
Artık ses yok üzerime kapanan yalnız kapıdan