Boşluğun İnşası Şiiri - Arda Polat

Bize bir kürek verildi, daha ilk nefesten.
Dediler: "Bu senin payın, başla toprağı deşmekten."
Bu uzun bir görev, yavaş ve pek zorlu,
Her gün, santim santim kazılır bu sonlu yolu.

Ve bir yarış bu, kör bir telaş sardı herkesi,
Kim daha derine inecek, kimin daha düzgün izi?
Övünür kimi, ne çabuk attı toprağı,
Unutur, kendi mezarıdır bu kurduğu görkemli yapı.
En iyi işçi kim, bu anlamsız şantiyede?
Alkışlarız birbirimizi, batan güneşe karşı beyhude.

Ah, mutluluk...
O, aptalların inancıdır, parıltılı bir hiç.
Gözünü kapayana ne güzel bir rüyadır,
Güneşi bir yalanla boyar, uykuyu kutsar.
Gülerler çukurun başında, bilmezler derinliği.

Ama uyanık olmak...
Uyanmak, bilmektir.
Hissedemezsin ellerini, ayaklarını.
Çünkü ait olmadığın bir hayata hapsedilmişsin,
Prangaların farkına varmaktır uyanmak.

O dondurucu ağırlık çöker omuzlarına,
Buz keser kanın, görürsün gerçeği.
Görürsün:
Herkes yarışır, en güzel mezarı kazmak için.
Sen bilirsin:
Tek ödül, o çukura ilk girmektir, belki.