Boşluğun Ağırlığı Şiiri - Zeynep Özgel

Yapayalnızım,
duvarlar sesimi geri verirken,
kendi gölgemden bile uzak hissediyorum.

Zaman, önümden ağır bir nehir gibi akıyor,
ellerim boş, kalbim yorgun.

Bir ses arıyorum,
bir nefes,
karanlığın içinde yolumu gösterecek.

Ama geceler suskun,
yıldızlar bile benden habersiz.
İçimde yankılanan tek şey,
kendi sessiz çığlığım.

Ve ben,
bu sonsuz karanlıkta
yavaş yavaş siliniyorum.

Gölgeler benimle konuşuyor,
her hatıra, her umut
içimde bir gölgeye dönüşüyor.

Ne rüzgar var ne ışık,
ne bir dokunuş, ne bir sıcaklık.
Sadece içimde büyüyen bir boşluk
ve onun sessiz ağırlığı.

Burada,
hiç kimse yokken bile,
yalnızlık
benim en sadık yoldaşım.