Kafamdaki İnsanlar Şiiri - Ali Admış

Ah, bu geceler, yok mu bu geceler?
Israrla bir türlü uyumayan şu bedenler.
Of, şu sessizlik, yok mu şu sessizlik,
Düşüncelerin birbirine girdiği şu saatler.

Beyni o kadar yoruyorsun ki,
Donuncaya, duruncaya kadar,
Göz kapaklarını kısıncaya kadar,
Odaklandığın, kitlendiğin zamanlar.

Çıt ses çıkmıyor çevrenden,
Kafanın içindekilerini duyabiliyorsun.
İçindekilere onca soruların var,
Ve beklediğin onca cevaplar var.

Yanında olmak isteyip de olmadığın,
Özlediğin insanlar, değer verdiklerin,
Sana yanlış yapan insanlar,
Hepsi bir gecede toplanmış sanki.

Tüm düşünceler sıra kavgasında,
Karışıklık yaratan, huzursuz eden,
Onca düşünce aklına düşen,
Çıkamadığın bir gece, zor bir gece.

Uykun yok, huzurun yok, keyfin hiç yok,
Özlem, hasret, öfke, pişmanlık,
Ne ararsan bu geceye sıkışmış,
Çıkış bulamadığın bir gece, uzun bir gece.

Gel abla, gel abi, gel, gel, gel,
Ucuz insanlar çıkarıldı satışa.
Almak isteyen varsa, bedava;
Kafamın içinde hiçbirine ihtiyaç kalmadı.

Satıyorum, satıyorum, sattım,
Yakıyorum, yakıyorum, yaktım.
Az kaldı, gidiyorum, gidiyorum,
İade kabul etmiyorum, etmiyorum.

İşe yaramaz, değmeyen insancıklar,
Beynimi kemiren düşünceler bunlar.
Kapatıyorum, kapatıyorum, kapattım,
Hadi eyvallah, bitiriyorum, bitiriyorum, bitirdim.