Bomboş Bir Ev Şiiri - Akif Kurt

Suskunlaştım Yine
Saklıyorum Herkesten
Onlar Bilmiyor Sende Söyleme
Gittiğini Anlatma Kimselere.

Bakıyorum Duvardaki Resimlerimize
İki Tane Gülen İnsan Var
Bakıyorum Şimdi Bize
Neyse….

Sonra Bir Telefon Çalıyor
Ümitle Koşuyorum Telefona
Acaba Diye.
Yok Yok Boşuna Ümitlenmişim Diyorum Sonra
Meğer Arayan Ev Sahibiymiş
Seni Değil Kirayı Soruyor
Bu Ay Biraz Geçikti De…

Suskunlaştım Yine
Çıkıp Dolaşmakta Gelmiyor
İçimden Eskisi Gibi.
Yalnız Ve Bomboş Bir Ev Şimdi Burası
Oturuyorum Sallanan Sandalyemde.

Provasını Yapıyorum Sanki Yaşlılığın
Yalnızlığın,Yorgunluğun.
Suskunlaştım Yine
Sonra Bir Damla Yaş İniyor
Sessizce Gözlerimden Aşağıya,
Utanıyorum Saklamaya Çalışıyorum
Ulan Ağlıyorum İşte Ağlıyorum!
Bomboş Bir Ev Şimdi Burası…

29 Nisan 2006