Bizim vahamızdı Şiiri - İdris Tan İbrahi ...

Bahçenin çiçek açtığını ilk gördüğümde Yıldızların altında,
ayın altında Her çiçek gülüşünü giydi
Bir süre kalmak istememe neden oldu
Ama mevsimler sayfalarını çevirdikçe
İnşa ettiklerimiz solmaya başladı
Şimdi son kuşların yelkenini izliyorum
Boş, çorak bir patikayı geçin

Bu çorak arazi eskiden bizim vahamızdı
Sevincin her damlası kurudu
Bu çorak topraklar
senin yüzünden hiçbir iz taşımıyor
Ve hala nedenini merak ediyorum

Suyun nasıl aktığını hatırla
Bir zamanlar yürüdüğümüz yollardan
Şimdi kuyu yolunu kaybetti
Ve yaylar kalmayı reddediyor
Kayan ve düşen kum gibi
Burada hiçbir şey aynı değil
Bu yerde paylaşırdık
Sadece sessizlik havayı doldurur

Gün be gün Her şeyin yok oluşunu izlemek
Kalmanı sağlayamam
Ayak izlerin kaybolurken
Pusun içine Başka bir dünün

Bu çorak arazi eskiden bizim vahamızdı
Sevincin her damlası kurudu
Bu çorak topraklar
senin yüzünden hiçbir iz taşımıyor
Ve hala nedenini merak ediyorum

(Ahh... Ahh...)

Ellerimdeki su gibi İşte böyle bitiyor