Bizim Güneşimiz Söndü Şiiri - Ahmed Akif

Bizim güneşimiz söndü
Ufukta kuşlar uçmuyor artık
Tan yerini kaplayan bu kızıl kuşak
bir sevdayı kesip de geçti
Bir masaldı yaşanan
sonunda ayrılığı seçti

Şimdilerde her gece karabasanlar uğruyor
önce biraz nefessiz kalıyorum
ardından uzunca sessiz
başım avuçlarımın arasında aklım sende oluyor
yüreğim sende coşup gözlerime doluyor

Gözlerimden süzülen nemli taneler
yüreğimde nasır tutmuş kanlı yareler
duvarlarda sana benzeyen hareler midir nedir?
Dans edip duruyor ateşlerle gölgeler
huzur değil acı veriyor artık
senle yaşadığım resimler

Aslında sadece seni düşünüyorum sabah akşam
her saat başında bir cellat geliyor odama
elinde kör bir bıçak
ve buz dolu bir testi
kör bıçaklar önce yolumu kesti
ardından boynumu
sonra buzları doldurdular koynuma
ardından rüzgarlar esti
Estikçe soğudu gözlerim
parça parça oldu sözlerim

Geride bir şey kalmadı benden
ne senden ne de sevginden
her şeyi bitirdik