Biz küçükken ev etrafımızda dönüyordu

sofraaltını silkip de pencereden
sevdiğimizin yolunu gözlerdik.
herbir ekmek parçasına bir kuş ölüyordu
belli ki birilerinin canı sıkılıyordu.

“içeri gir kız elegünekarşı”

pencere kapanınca/gök içeri doluşunca/bir solukluk heyecan da kaybolunca
sevdiğimiz yoldan gözükürdü.
kaçırsın diye el eden her gençkız gibi yemeksonraları bohça hazırlardı.

kurtuluşu bir çift üzüm buğusunda aramıyorduk.
göçmen kuşlar görünüyordu
ağaçlara kırmızı beyaz ipler bağlıyorduk
dileğimiz özgür bir dünyaydı, biliniyordu.
üzüm üzüme baka baka kararmıyordu
aydınlık ve sevdayı aynı cümlede anma.
gitti giden ve kapandı pencere.