Biz, Bize Yazılı Değildik Oysa

“ Sen ve ben” demiştin o zaman.
“Sen ve ben birbirimize yazılıyız.”

Biliyor musun? Çok kitap okudum senden sonra. Cümlelerde yoktun/tuk belki ama bazen iki hece arasına sıkışmış bakışlarını gördüm. Bazen, bastırarak söylediğin her kelimenin (seviyorum mesela) baş harflerini duydum.
Biz, bize yazılı değildik oysa!
Kandırılmış bir hayal çöreklenmişti aramıza. Faili meçhuldü “biz’in” başı ve sonunun.

Kader vardı değil mi? Hani bir de yazılıydı alnımızın en güzel yerine. Çiçekler içindeydi ya isimlerimiz. Biliyor musun? Ben o çiçekleri de bulamadım, isimlerimizi de. Hangi rüzgâra kapılıp silindiyse…
Gerçek neydi bilmiyorsun hala…
Biz, bize yazılı değildik oysa!

Unutuyordum, seni, onu, bunu, her şeyi. En sevdiğim düşlerimi bile…
Ben unutuyordum, sen her günü yeniden çakıyordun duvara. Neydi o çiçeğin adı, bir de, sokakta kendini sevdiren çocuğun?
Bunlar da yazılı mıydı bize? Unutmak da, yazılı mıydı? Ya gitmek?
Doğru olan neydi sevgilim? Bilmiyordun, bilmiyorsun da…

Ben söyleyeyim;
Biz, bize yazılı değildik oysa!