Biz Almancı Değiliz Şiiri - Ekrem Parlak

Bize “Almancı” diyorsunuz ya,
Sanki yüreğimizi valize koyup çıktık sanıyorsunuz.
Bilmiyorsunuz, biz vatanı ikiye bölüp taşıdık,
Bir yarısı burada dondu,
Öbür yarısı orada yandı.

Siz orada bayram sabahı annenizin elini öperken,
Biz telefon kuyruğunda gözyaşı yuttuk.
Siz sobanın başında ısınıyordunuz,
Biz gurbetin buz gibi duvarlarına baş yaslıyorduk.

Babam trenle geldi,
İlk defa yurt dışı pasaportuna dokunduğunda
Ne lüks ne hayal vardı gözlerinde,
Sadece “eve ekmek götürme” derdi.
O ekmek için yıllarca suskun kaldı,
Almanca bilmeden, horlanarak,
Ama hiç eğmedi boynunu!

Şimdi kalkmış “Almancı” diyorsun!
Sen bizim bildiğimiz özlemi bilir misin?
Dönerken bavula memleket toprağı koyduk biz.
Bir avuç Erzurum, bir tutam Sivas,
Bir karış Balkar,
Biraz da annemin yazması…

Sen bizim gurbetteki çocukluğumuzu görmedin.
Dilimizi unutmayalım diye
Duvara “Türkçeden konuş” yazdık biz.
Kendimize yasak ettik unutmayı,
Ama siz…
Siz ilk fırsatta unuttunuz bizi!

Şimdi bizi yargılıyorsunuz,
Sadece dövizle hatırlıyorsunuz.
Cüzdanlarımız size yakın, ama yüreklerimiz uzak.

Bak kardeşim,
Biz ne tam buraya aitiz,
Ne de tamamen oraya.
Ama biz buradayız!
Kökümüz Anadolu, dallarımız gurbet.

Almancı değiliz biz!
Biz çifte yara taşıyan,
İki bayrak arasında dimdik duran insanlarız!

Ekrem Parlak
Saat 00:40h