Bitmez, bitemez dediğim o büyük aşkı göz çukurlarıma asıyorum
Benden arta kalan enkaz yanıma en çok bu yakışacak, biliyorum
İçimi kanata kanata, canımı acıta acıta senden vazgeçiyorum
Adına bahşettiğim onca lütufu bir kenara bırakıp,
Vedalarımı ahlarımla birlikte yetim bir çocuk misali ihanet avlusuna terkediyorum...
Artık dönüşü olmayan yolların pişmanlık içermeyen sapaklarından dönme vaktidir.
Bu koca şehri doymak bilmez hırsına kurban edip gitme vaktidir.
Sinemdeki yaralardan lalezarlar,
Sırtımdaki bıçaklardan gül bahçeleri inşa etmişim ben.
Hangi bahçıvan benden daha iyi olduğunu iddia edebilir ki...?
Kayıt Tarihi : 8.4.2016 14:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
SENSİZLİĞİN ŞİİR YANI
