"bitsin Bu Savaş" Şiiri - Zeynep Koçar

"BİTSİN BU SAVAŞ"
Gökyüzü bir karabasana dönmüş
Bombaların ışığı gecenin ortasında çakıyor
Evler yıkılıyor, taşlar, camlar havada uçuşuyor
Çocuklar korku içinde saklanıyor, elleri titriyor.

Bir çocuk var, oyuncaklarıyla birlikte yıkıntılar arasında,
Bir kurşun değil, bir bomba onun oyuncağını çalıyor
Gözlerinde korku, dudaklarında sessizlik
Bir nefes bile ağır, çünkü hayatlar parçalanmış.

Anneler bağırıyor,ama sesleri yankısız
Kucağında bebek, battaniyesi yırtık
Umutları tozlu enkazın altında eziliyor
Her patlamada bir parça daha eksiliyor kalpten.

Babalar köşelerde, duvarlara yaslanmış
Elleri boş, kalpleri paramparça
Her bomba bir adımı daha geriye atıyor
Her bomba binlerce yaşamı toprağa gömüyor

Sokaklar bir mezarlık
Oyun çağındaki çocuklar top yerine,
Patlayan bomlara bakıyor şaşkınlıkla
Her siren sesi bir canı söküp atıyor

Açlık, susuzluk, korku.
Her nefes bir çığlık,her haykırış bir çöküş
Savaş ne uğruna, bir avuç toprak mı?
Bir kibirli söz mü, yoksa doymayan insanların ihtirası mı?

Ey dünya,vicdanın nerede saklı?
Güçlünün sesi yükselirken,mazlumun çığlığı neden duyulmaz?
Bir baba evladının gözlerine bakamıyor,
Çünkü onun için yapabileceği hiçbir şey kalmamış.

Bitsin bu savaş!
Çünkü insanlık tükeniyor,
Toprağa düşen her can için
Dünya susmasın artık, haykırsın
"Yeter!"

Bir gün barış güvercinleri tekrar uçsun gökyüzünde,
Çocuklar koşsun güvenle,anneler ninliler söylesin,
Babalar evine ekmek götürsün onurla.

Ve biz yeniden hatırlayalım
İnsan olmak öldürmek değil,
Sevmektir,paylaşmaktır,yaşatmaktır
Bitsin bu savaş, bitsin!

20.09.2025