Bitmeyen Kış Uykusu Şiiri - Ersan Erten

BİTMEYEN KIŞ UYKUSU

Ben,

Bir karıncayı bile incitmekten çekinen ben

Yaptım, hem de hiç utanmadan yaptım

Bir karınca yuvasını çekinmeden dağıttım

Pis pis gülüyordum, pek keyifliydim heyhat!

Cimbomlu ‘'Karıncaezmez Şevki’’ye inat.

Hava ve zemin her şeye müsaitken

Bir kedi gördüm yolda, tatlı şirin nispeten

Geçiyordu önümden sessiz sakin masumca

Bir tekme savurmuşum, pek yaşamaz zannımca

Çivili kramponla abanmışım, burunla

Miyav miyav mı dedi, anlamadım susun la

Öyle bir vurmuşum ki tam doksana takmışım

Bana ne bu dünyadan anasını satmışım..

Kanadını jiletle kestim beyaz güvercinimin

Uçamıyor oh olsun, inim inim inlesin

Baharı bekleyen kumruyu ayırmışım eşinden

Ötmeye çalışırken hiç giden yok peşinden

Kopardım kafasını erken öten horozun

Geç kalkmayı severim, nerde benim bornozum?

Öldürdüm yılanı su içerken çeşmeden

Düğüm düğüm bağladım, hem kendinden geçmeden

Derken polisler geldi, eyvah yedim ayvayı

Arkadaşıma attım kibarca iftirayı

Çaresizce kendini savunurken habersiz
Ben çoktan yakmıştım Camel’in sigarayı

Gaddarlık adım olmuş soyadımda kindarlık

Ne bir merhamet kalmış ne de biraz dindarlık

Dolaştım sokakları perperişan, derbeder

Kimimiz pek sabırlı, kimimiz isyan eder

Ateş ettim güneşe yakmıştı benliğimi

Ter içinde kalan, ıslak tenimmiş meğer..

Aniden uyanmışım bu anlamsız rüyadan

Tavana bakıyordum hiçbir şey anlamadan

Telefona uzandım, bir gezindim sessizce

Gülistanlıktı her yer, Almanya’dan hallice

Öyle bir şahlanmış ki uzun adamın atı

Aya varmış ahali, geçmekteler Sırat'ı

Beni bir gülme tuttu, ama nasıl, durmadan

Haydi çal be davulcu, uzun üfle zurnadan

Oğlum dedim yat hadi, kalmışsın sen akşamdan

Deliksiz uyumuşum, bir yaz vakti sıcaktan

Kış uykusuna yatmış milletimin ardından.