Bitirir İnsan Şiiri - Meryem Keskin

Ömür denen bir kadehlik badedir
Damla damla içer bitirir insan
Gençlik ise çabuk dolan vadedir
Ummana varmadan batırır insan.

Bahar dalı gibi çiçekler açar
Kelebek misali endamlı uçar
El ayak çelip kalınca naçar
Bir of çeker içten oturur insan.

Her yüze gülüne dost diye kanar
Vurulur sırtından yüreği kanar
Üzülür kahrolur hicranla yanar
Dostluğa güveni yitirir insan.

Bir sevda uğruna mecnuna döner
Kararır dünyası ışığı söner
Eliyle kendini ateşe banar
Bu günü yarına yetirir insan.

Yokuş düz demeden ne yollar aşar
Nefsine yenilir insandır beşer
Pişmandır gözyaşı secdeye düşer
Hah-deyu tevbeyi getirir insan.

Dünya dedikleri bir nefeslik han,
Issız bir vadide kurulur kervan.
Ahiretin tarlasıdır bu cihan,
Ne ektiyse onu götürür insan.

Dün eskide kalır doğan gün yeni,
Kalan çabuk unutuyor gideni.
Ruha giydirilen o ipek teni,
Kara topraklara yatırır insan.

……Meryem Keskin…..
……17.09.2025…….
…..6.+5.11.hece……