Bitannem Şiiri - Elif Gülay

Bensiz ne yaparlar diye düşündüğünden
Korkardı sadece ölümden
Başka isteği yoktu hayatta
Çocuklarının mutluluğu için edilen her duada
Ve biriktirirdi ekmek parasından arta kalanları
Sabırla
Son demine gelmedikçe dışarı vurmazdı hastalığını
Geçiştirirdi oradan buradan bulduğu ilaçlarla
Ve her zaman şaşırtırdı beni
bilgisiyle taş çıkarması eczacılara
Ama en ufak bir yerimiz ağrısa bizim
Telaşlanırdı; uyumazdı iyi etmeden yüreğimizi
Alış verişte para kalırsa alırdı kendine bir şeyler
Ve çoğu zaman annecim yetinmek zorunda kalırdı elindekilerle
Şikâyet etmeden usulca.
Herkesin yaraları sende birikirdi de
Üst üste gelince nasıl sertleşirdi kim bilir
Ve sen hala nasıl becerirdin yumuşacık tutmayı yüreğini?
Gülüşünün altında yılların hüznü
Ama hep şükredecek bir şey bulman şikâyetlere karşı
Olmazlardan olur yaratman biz istedik diye
Ve varını vermen, yoğunu var etmeye çalışman..

Bilirim ki hüznüm sana yansıyınca benden daha çoktu gözyaşların
Ama sen büyük ustalıkla saklamayı becerirdin onları
Öyle ya sen hep güçlü olmalıydın-insan ötesi bir güçtü bu-
Yoksa annecim bundan dolayı mı sen
Meleklere yaklaştın?