Birlikte Büyüdüğüm Yabancı

Bazı insanlar hayatına öyle derin girer ki, onsuz bir yaşam düşünemezsin. Gülüşünü ezberlersin, sesini özlemeden duramazsın. En karanlık günlerinde bile yanında oluşuyla güç bulursun. Ama sonra… bir şey olur. Ne olduğunu anlayamazsın, belki bir kırgınlık, belki bir kelime, belki sadece zaman… Sessizce uzaklaşır, gözlerinin önünde sana yabancılaşır. Ve sen, bir zamanlar tüm sırlarını anlattığın o insanın yanında susmaya başlarsın. Çünkü artık onun gözlerinde eskisi gibi görünmüyorsundur. Ne kadar bağırmak istesen de “Ben hâlâ buradayım” diyemezsin. Gurur, kırgınlık ve içten içe büyüyen sessizlik, aranıza duvar örer. Sonra bir gün bir fotoğrafa denk gelirsin, birlikte güldüğünüz bir an... İçin acır, gözlerin dolar. Çünkü bilirsin, bazı insanlar hayatından çıkınca değil, kalbine yabancılaştıklarında gider. Ve en kötüsü, o giden senin geçmişindir. Birlikte büyüdüğün, birlikte ağladığın birinin artık seninle hiçbir ortak yanı kalmadığında, sadece hatıralar konuşur. Ve sen, onları dinledikçe sessizce ağlamayı öğrenirsin. Çünkü en çok, bir zamanlar “hiç gitmez” dediğin birinin, gözlerinin önünde yok oluşu yakar içini…