Birini Sessizce Unutmak

Birini sessizce unutmak, aslında en gürültülü vedadır. Kimse bilmez, kimse duymaz ama içinden kopan fırtınalarla her gece aynı savaşı verirsin. Adını duymamak için şarkılardan kaçarsın, yüzünü hatırlamamak için fotoğrafları silersin, ama bir bakış kalır aklında, bir ses kalır kulaklarında. O da yeter zaten, unutamadığını hatırlatmaya.

Zaman geçer, insanlar değişir derler ya… Evet, değişiyorsun ama biraz eksilerek. Onu unutmuyorsun, sadece alışıyorsun yokluğuna. Artık ağlamıyorsun belki ama gülümserken bir şey eksik kalıyor yüzünde. Ve en kötüsü, kimse fark etmiyor bunu. Herkes “iyileşti” sanıyor seni, oysa sen sadece sessizleşiyorsun.

Birini sessizce unutmak, onunla içinden vedalaşmak gibidir. Ne bir el sallar, ne de bir gözyaşı görünür. Ama için yanar, sanki kalbinden yavaşça birini söküyormuşsun gibi. Ve bir gün, fark etmeden onu düşünmemeye başlarsın. O an anlarsın; unuttuğun değil, kabullendiğindir aslında.