Birinci Şahıstan Şiiri - Ezgi Özsan

Neden insanların gözlerini es geçeriz ki?
Her şeyi şakımalarına rağmen?

Gün ve geceydi.
Ay ve yıldızdı.
Sonunda seni bıraktığım yerde,
Ufacık bir yel vardı,

Onun içinden geçtin sen,
Çünkü film bitmeden,
Yaktım ışıkları,
Olan budur.
Yani olan,
Sana olmuştur,

Ve neydim ki o zaman, neyim öyleyse?
Büyük fedakarlıkların
Çukurunda bir yuva mı?

Ne geçişe gidesim, ne geleceğe varasım var,
Eskiden dizlerinize uzanırdım,
Şimdi yazılarımı göğsünüze basıyorum.

Dokunmayın bana.