Biri vardı Şiiri - Banu Doğan

Biri vardı,
adını rüzgâra fısıldamış,
sessizliği yoldaş bilmiş.

Ben onu var etmeye çalıştıkça,
ellerimle dokunup
sözlerimle şekil verdikçe
o, kendini yok etti.

Gölgeler gibi,
ne kadar koşsam o kadar uzaklaştı.
Avuçlarımda hissettiğim boşluk,
bir yalnızlık heykeli dikti içime.

“Kal,” dedim.
Ama kalmak, onun lügatında bir firardı.
Kaçtı. Kendinden, benden,
belki de kim olduğunu bilmekten.

Ben ona hayat üfledim,
o her nefeste kendini susturdu.
Bir dağdan kopan taş gibi
kendi uçurumuna yuvarlandı.

Biri vardı,
ben ona ulaşmaya çalıştıkça
o, hiçliğe döndü.
Ve sonunda anladım,
bazı varlıklar yokluğu sever.