Biri gitmeyi seçmiştir, Diğeri hâlâ sevm ...

Kadın bir sabah sessizce gitti.
Arkasında ne bağırdı, ne kapı çarptı.
Sadece gözleri konuştu son kez —
Yorgun, kırgın, ama hâlâ sevgiyle bakan.

Adamsa…
O an dondu kaldı,
Ne bir kelime döküldü dudaklarından,
Ne bir adım attı peşinden.
Çünkü bazı vedalar,
Yalnızca kalpte yaşanır.

Aşkı anlatmazdı adam kimseye.
O, kadının gülüşünde bulmuştu cennetini

Ve şimdi…
Cehennem gibi soğuk bir sessizlik vardı evinde.
Bir erkek susuyorsa,
İçinde kopuyordur en büyük fırtına.
O suskunluk,
Bin çığlıktan ağırdır aslında.

Bir köşeye çekilip ağladı.
Görünmesin diye kimseye,
Çünkü erkek ağlarsa…
O gözyaşı yalnızca sevdiği kadına aittir.
O gözyaşı,
Gururun diz çöktüğü andır.

Kadın gitmişti evet,
Ama adam hâlâ oradaydı.
Aynı şehir, aynı sokaklar,
Ama eksik bir nefes vardı havada.

Gece olduğunda uyuyamazdı artık,
Yastığına düşen her damla yaşta
Bir hatıra büyürdü sessizce.
O gülüş,
O dokunuş,
O “sen” diye fısıldayışı…

Bir zamanlar gözlerinde dünya kurmuştu,
Şimdi ise enkazın ortasında tek başına.

Kadın belki yeni bir şehirde,
Yeni bir hayatla iyileşecekti.
Unutacak, alışacaktı zamanla.

Ama adam?
O, bir kez sevdiyse,
Kalbinin tamamıyla bağlanmıştı.
Kolay kolay ağlamazdı,
Ama ağladığında bil ki,
İçindeki çocuk diz çökmüştü artık.
Ve bazen bir damla yaş,
Bin pişmanlığa bedeldi.

İnsanlar ona baktığında güçlü sanırdı,
Ama kimse bilmezdi o her sabah
Güneş doğsa da içinin karanlık kaldığını.

Ağlayan kadının ardından sabah olur,
Ama ağlayan adamın gecesi hiç bitmez.

Çünkü kadının gidişi bir karardır,
Ama erkeğin kalışı bir bekleyiştir.
Aynı ayrılığın
İki ayrı kaderidir bu:
Biri gitmeyi seçmiştir,
Diğeri hâlâ sevmeyi…