Birhan Keskin Şiirleri - Şair Birhan Keskin

Kederli ömrümün
kısa açan çiçeği
bahar işte
tekrar sana
çiçeklensin diye yüzüm
noktalanma,

Ah, okumaya başlamadan önce Çiçeklere su vermek lazımdır.
M.C.Anday


“Bütün devrelerin birbirine girdiği bir dünya zamanıydı, viraneydi zahir. Bizi ilmek ilmek sökmüşlerdi, hiçbir şey söktükleri yerde değildi.”

I

Kendine kucak arayan gövde
kendini yok eden gövde
yitirdin kendini işte
artık ne yurt sana

Suyun sırtında geçiyor ömrüm
kentlerim, saraylarım silik.

Gül ekilirmiş dünyada,
zülüf dökülürmüş yastığa.
Derinde bendeki, müebbet,

I

“Bir kereye mahsus yaşanan her an
kendi hatasını bir daha düzeltilemiyecek biçimde
içinde barındırır”

Birbirine dolanan hayaller yumağıdır hayatımız

kim karar verebilir birbirine dokunan taş ve su

hakkında, kimin kimi ayakta tuttuğuna, ve günün

Sevgilim sabahın erkenini seviyor,

Ben geceyi ve esmerliğini onun,

O dorukları seviyor, korkuyor bundan

Kıraç, boz ve kurak bir boşluktayım
kilimleri rüzgâra karşı astım
ben burada
sapların üstünde öğle uykusundayım
dünya aşağıda dağlar uzakta
ben küskünüm ama şu yamaç kadar

Ilık süt gibiydin
Sen, uf uff.

Benim ağzımda bir zehir vardı,
Beni bu dünyaya ağzımda,
Hoh,

Bir anıyı bir şehre bağlayan
Hat üzerinde
Kendine kıvrılmış, kendine kurumuş
Yapraklar iyileşmez.
Ömür boş yere çıkılan bir yolculuğu anlatır
Yanlış bir yere uğramaktır sonbahar