Bircan'ım Şiiri - Remzi Özmen

Dün baktım kapımda biri belirdi,
Ekinsiz tarlaya dönmüştü başı.
Bu adam bana tanıdık geldi
Uzandı elimi öpmeye kalktı.

“Olmaz dedim genç” çektim elimi.
“Olur mu hocam?” Hayretle baktı..
“İnsan evladına böylemi yapar?
Çileyle büyüyen ben talihsizi
Elini öptür de eyle bahtiyar.”

Tanıdım şimdi seni sesinden,
Çileler çekmişsin belli halinden.
Sen değil misin sevimli çocuk?
Bir eser kalmamış eski halinden.

Neler yapıyorsun nerdesin şimdi,
Askerlik evlilik hepsi bitti mi?
Çoluk çocuktan var mı bir eser
Aysel’den, İzel’den, Cem’den ne haber?

“Hocam” dedi biraz sıkıldı gibi,
“Efendim olmadı evlenemedim.
Annemle babamın ürktüm halinden
Bu yüzden evlilik düşünemedim.

Babam evden çıkar işe giderdi,
Akşam gelince de içki içerdi.
Kendisine bir şey soracak olsak,
Ne varsa masada yere sererdi.

Kardeşim ve ben siner korkardık,
Annem bir köşede durur ağlardı.
Babam sarhoş olup kalkınca nara,
Dilinde ne varsa döker sayardı.

Sonunda vücudu iflas edince,
Annem dul kaldı biz kaldık yetim.
Durmadım çalıştım gündüz ve gece,
Hocam bu yüzden ben çabuk bittim.”

Baktım gözlerinde damla damla yaş!..
“Hocam dertlerimle sizleri sıktım,
Müsaade veriniz kalkayım yavaş.”
Genç giderken ben ardından ağladım,
Hayat seni fena ezmiş,
Benim küçük Bircan’ım.
Hata bizim sen rahat ol evladım…

10.09.2006
Remzi ÖZMEN