Birazda sen ağla Şiiri - Mucize Kartal

Biraz da Sen Ağla

Gözlerim yoruldu, yıllardır geceyle kavgalı,
Kalbimse suskun, hep yarım, hep yaralı.
Taş gibi ağırdı sırtımda hatıralar,
Biraz da sen ağla, benim gözyaşlarım kurudu bak.

Ben ağladım, sustum, içimde çığlıklar sakladım,
Kırılan düşlerimi avuçlarımda yokladım.
Her sokak başında adını fısıldayan rüzgâr,
Götürmedi seni bana, götürdü benden uzak.

Sen hiç bilmezsin, geceler bana ne anlatır,
Her yıldız bir yara, her sessizlik kanatır.
Ay bile solgun, bakışları kimsesiz,
Benim gibi, hani seninle doğmayı bekleyen günsüz.

Biraz da sen ağla, gözlerinden dökülsün bahar,
Benim gözyaşım deniz oldu, sığmaz artık hiçbir kıyıya.
İçimde biriken bu yalnızlık, bu sancı,
Senin sessizliğinle büyüdü, dağ oldu bana.

Ben hep susarken, sen kahkahalara sarıldın,
Ben yolunu beklerken, sen başka yollara kaydın.
Şimdi kim bilir, hangi gözlere bakıyorsun,
Ben hâlâ aynı yerde, kırık bir sandıkta zamanla uyuyorum.

Biraz da sen ağla, gözlerin ıslansın,
Kalbin daralsın, nefesin yarıda kalsın.
Anla ki, bu yükü tek başıma taşımak kolay değil,
Bir gün sen de yan, ben gibi kül ol, ben gibi sil.

Ve belki o zaman, geceler beni anlamaz,
Belki o zaman, yıldızlar sana susmaz.
Ama bil ki, ben çoktan bitmişim, çoktan yanmışım,
Biraz da sen ağla… Çünkü ben artık ağlamamışım

Söz : Mucize