Bıraktım Şiiri - Murat Ülkü

Bıraktım göğsümden yorgun gölgeyi,
Şimdi bir harf kadar yalnız ve şeffaf.
Zamanın nabzında titrek perdeyim,
Mihmandar ararken çıkmaz bir taraf.

​Saatler ki, kalbin içinden akar,
Her tiktak, bir ömrün yitik sesi.
Hafıza dediğin, buzdan bir fener,
Aydınlatmaz geçmişin kör nefesi.

​Kaçıyorum denizden, kaçıyorum karadan,
Ne fırtına dinler, ne de sükûnet.
Ruhum, küçülmüş bir nilüfer, yaradan
Yalvarır, dilsiz bir sonsuz ibadet.

​Her aynada benden kalan bir iz var,
Fakat ben, o camın ardına düştüm.
Gözlerim yansıtır, ne varsa inkâr,
Sonsuz boşlukta bir sırra dönüştüm.

​Hangi gök kubbeden düştü bu hicran?
Hangi rüyâdır tenimde yırtılan?
Toprak ki, ezelden beri tek mihman,
Ona dökülürken, bir damla, pırıldan.

​Uçsuz bucaksız bir çölün yorgun kumuyum,
Yıldızlar sönüyor, üstümde ağır.
Varlığın o ince, kırılgan yorumuyum,
Sadece sessizlik bu sırra sağır.

​Çözülmez düğümüm, ne ipek ne atlas,
Ne bir başlangıcım var, ne bir son.
İşte o an, kelime biter, ruh başlar,
Geride kalır, sadece boş bir fon.

​Ne bir hatıra kaldı, ne bir eser,
Bütün sesler şimdi içimde uğuldar.
Ölüm, o beklenen en derin nefer,
Gönlümde yanan son kibriti çalar...