Ellerimi bıraktığın an
İğneli kancaydı el-vedan
Kalbimi sensize mıhlayan.
Ayrılık eli yakıcı buzdan
İçim yanar gönlüm buruktan
Ağrısı geçmedi aspirin kutusundan
Avunmak yetmedi damar şarkılardan.
İvedi çıkmalı çıkmaz düşlerden
Düşmeli peşine hiç düşünmeden
Yüzüme gözüme yalvar yakar sürmeli
Kalbimi yaprak yaprak yoluna sermeli…
Kayıt Tarihi : 22.8.2015 10:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kaleminize sağlık....
Ölümün elini tutmak gibi...
sonra elbette elimiz boş dönerdik...Nasıl denk geldiyse av maceramızın birinde bir tane balık takılmıştı oltaya....
Abim oltayı çekti, balık ucunda çırpınıyor...Pek de küçük, bira daha büyümesi için geri bırakacağız ama oltadan nasıl kurtaracağımızı bilmiyoruz. İşi hemen anneme ihale ettik, öldürmeden, zarar vermeden kurtardı zavallı küçük balığı hem bizim, hem de oltanın elinden...
Şiirinizi okuyunca çocukluk anılarımızı anımsadım...Kim bilir belki o balığın can ne kadar yanmıştı...
Gönülden kutluyorum Muharrem bey bu kısacık ama kocaman şiirinizi...Saygılar....
Evet ama kurtulduğu için canının yanmasını unutmuştur. Aslında küçük balığı bırakmak küçük bir şey gibi; fakat büyük bir mutluluk nedeni.
TÜM YORUMLAR (2)