Bırak Kopsun Kıyamet

Zulmün kralları tepişirken
mazlumlar eziliyorsa
bırak kopsun kıyamet.

Vicdanların sızlamadığı bu çağda
yaşarmayan gözlere inat
bırak kopsun kıyamet.

Bir trafik lambasının altında ayakları çıplak
kıvrılarak yatıyorsa bir çocuk,
görmezden gelip geçiyorsa yanından insanlar
vakti gelmiştir: kopsun kıyamet.

Şehirlerin göbeğinde bir bankta,
üzerine karton serip uyuyan yaşlıya
“görüntü kirliliği” diyenler varsa
bırak kopsun kıyamet.

Bir kadın, defalarca şikâyet ettiği adam tarafından
evinin önünde öldürülüyorsa.
Yurtlarda sokaklarda çocuklar tecavüze uğruyorsa,
ve mahkemeler “tahrik indirimi” veriyorsa
bırak kopsun kıyamet.

Savaşta değil, bir hastanede
bebekler organları için öldürülüyorsa.
Ve suçların üstü örtülüyorsa
bırak kopsun kıyamet.

Mahkeme salonunda bir çocuğun sesi,
“beni o adamdan koruyun” diye titriyorsa
ve karar “velayet babada” diyorsa
bırak be, kopsun kıyamet.

Bebekler,
dünyanın gözü önünde soykırıma uğrarken,
sessizlikte duran yöneticiler varsa...
Diplomatik cümlelerle örtülen ölümler,
“endişeliyiz” deyip arkasını dönenler,
silahı değil vicdanı susturanlar için...
İnsanlık suçu işlenirken
seyredenler, pazarlık yapanlar,
“denge” adına susanlar için
bırak kopsun kıyamet.

Zalimlerin Asag çağında
dualar işe yaramaz.
Bırak kopsun kıyamet...

Belki de kıyamet bir son değil,
yeniden başlama hakkıdır
yalnızca vicdanı olanlara.

07/10/2025
03:07 #wahran
@demlenmisSiirler
(620)