Bir Zamanlar Bir Kadın

Bir zamanlar gözlerinde umut taşıyan bir kadındı o… ama her bekleyiş bir vedaya, her dokunuş bir yara izine dönüştü. En çok da kendini ararken kaybetti kendini. Güçlü dediler, dayandı… ama kimse yalnız kaldığında içindeki sessiz çığlıkları duymadı. Artık kimseye anlatmıyor, çünkü anlaşılamamak, yaralanmaktan daha çok acıtıyor.

Bir zamanlar birinin en kıymetlisi olan kadındı o… şimdi aynalara bakarken bile kendini tanıyamıyor. Sevmekten yoruldu, affetmekten tükendi. Her gidişin ardından biraz daha eksildi, sonunda adını bile fısıldamaz oldu. Artık kimseye kendini anlatmıyor; çünkü en çok anlattığı yerlerde susturuldu. Ve en sonunda, sessizlikte buldu en gerçek halini.

En çok güvendiği kalpte paramparça olan bir kadındı o… çünkü kadın, en çok sevdiği yerden yara alır. “Gitme” demedi, çünkü kalanların da acıttığını öğrenmişti. Bir tebessümün ardına sakladı bütün hayal kırıklıklarını, çünkü dünyaya güçlü görünmek zorundaydı. Ama içten içe çürüyordu… sevdiği bir adamın ellerinde, usulca yok oluyordu.

Bir kadın vardı… herkesin yanında ama kimsenin içinde değildi. Herkes "iyisin" dedi, oysa gözleri sessiz bir fırtına gibiydi. Yüzüne taktığı sahte huzurla dolaştı aramızda, kimse kırıldığını anlamadı. O artık kimseye yaslanmıyor, çünkü en son yaslandığı omuz, onu en çok yaralayan yer olmuştu. Şimdi sadece kendi gölgesine sığınıyor… orası bile insanlardan daha güvenli.