Bir Yolculuk Anısı Şiiri - Gazi Küçükgiller

Tembel değildim, iyi kötü vardı temelim,
Mevki-makam bilmezdim, okumaktı emelim.
Kimsye danışmadım, Anam tek desteğimdi,
Herkesi ikna ederdim, bu Benim mesleğimdi.

Toplandı aile meclisi,dediler bu ne inat,
Tartışalım, bizde de hasıl olsun kanaat,
Dedim, sizden istediğim az biraz para,
İnanın açmaz aile bütçesinde bir yara.

Gerçekten de fakirlik vardı, kimsede yoktu nakit,
Arpa, Buğday ile karşılanırdı, gerektiği vakit,
Fazlaya gerek yoktu, yeterdi on lira en az,
Üç-beş topladım, kimse de etmedi fazla naz.

Gideceğim yol uzundu, yürüdüm dere tepe,
gün sonunda yorgun düştüm, sere serpe,
Uyumuşum, uyandığımda gün kavuşuyordu,
Baktım ilgilenen yok, herkes savuşuyordu.

Bir çeşme başına geldım, kadınlarla dolu,
Serde çocukluk vardı, soramazdım yolu,
Biri sordu; Nereye bu vakit? Bu karanlıkta,
Dedi gitme, gel, yatarsın bizim aralıkta,

Hem çocuk, hem de çaresizdim, durdum,
Elimdeki çıkını, oracıkta yere koydum,
Düştü önüme bir Nine, götürdü evine,
Çocuklarının arasına kattı sevine sevine.

Nine yoksuldu, vardı sadece gökte yıldızı,
Beni merakla izledi hem oğlu, hemde kızı,
Kocasına gelince; hastaydı, çekerdi zahmet,
Dedim emmi, sana dilerim sağlık ve afiyet.

Ekmek verdi, Kavun da vardı, çok yedim,
Sahiden de sen çok iyi bir Ninesin, dedim,
Dedi he oğul,bilmem kimin var? Nerelisin?
Herhal yakın köylerden, iyi bir talebesin.

Nine dedim; Anam, Babam her şeyim var,
Sabah erken uyandır, salınmadan davar,
Dedi he oğul, Uyandırırım seni davar ile,
Merak etme, yanına katarım oğlumu bile.

Kılavuzum şirin, karayağız bir oğlandı,
Konuşa konuşa öğrendim, Babası çobandı,
İmrendi bana,gıpta etti, anladım yüzünden,
Çok sevdim, ayrılırken öptüm gözlerinden.

Bu macera başlangıçtı, sona erdi şehirde,
Tanıdık bir sima aradım, yoktu hiçbir yerde,
Dedim Yarabi, küçüğüm koyma beni darda,
Terk ettim evimi, geleceğimi arayacağım burada.

(İzmir 25 Temmuz 2000)