şehrin ışıkları yanıyordu
yürüdü çocuk
yalnızdı
kimsesiz
şehrin içinde kimsesi olanlar gibi
dudağına yağmur damlası düştü
üşüdü
yalnızlık korkuttu
ilk defa yağmur altında
kollarında soğuğu hisseti
ilk defa yalnızdı
bir yağmur akşamı
şehrin ışıkları yanıyordu
yağmur yalnızlığını hatırlatıyordu
korktu
ıslanmaktan korktu
aşk yağmura vurmuştu
akıyordu, sicim gibi ruhuna
üşüdü
yalnızlıktan üşüdü
keşke hiç yağmur yağmasaydı
şimdi ağlamazdı
Kayıt Tarihi : 10.9.2005 14:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Suna Doğanay
imgeler yerli yarinde
kutlarım.
TÜM YORUMLAR (9)