Bir Veda ile Kal Şiiri - Ahmet Taha Dağlı

Bir veda ile kal, nazar-ı hicr ile yandı gönlümün zarı
Bir amak-ı sükuttur ki söndürmez bala-yı aharı
Sana mebni harab oldum, döner mi baki eşkarı?
Ne çare, bir veda kaldı, ne de nalan bir nigarı

Serap oldu cemalinle tecella-yı temennam
Çekildikçe zebun etti hayal-i mah-ı hicram
Rehadan bihaber kaldı nihan-ı can ile ağma
Gidip de dönmeyeceğini bildim, sustu kelam

Bir afet-i sükundan geçerken maceramız
Tefekküre saplandı firakın inkisarız
Nazarımda donanmıştı felek, avare arzu
Bİr ''bak'' dedim, ne gam kaldı, ne şevk-u ihtiramız

Sükun ettim lisanımda tükenmiş lal-i efkar
Ne derdim? Gidişin güya ezelden yazılmış yar
Biraz kal diye feryad etse de derunum,
Nefesim yarıda bitti, bir nihayet gibi ikrar

Süzül gözlerime son defa, bir levha-i ateş
Taakul eyle ki her seyrin olur matemle eş
Zemini göğe bağlayan bir inhiraf-ı nev-piriz
Ki gitmek senden olur, kalmaksa bende kabus-i keş

Ben aciz, sen aziz, bu mukadder ruz-ı inkar
Ne sen bendeydin ey yar, ne de ben kaldım ar
Bir ''hoşça kal'' dedim, lakin içimde bin efkar
Gönül yandı, irade sustu, sanki kalmadı karar

Şimdi mazinin eşiğinde bir avaze-i huzun
Ne vuslat kaldı geride ne bahar-ı sükun
Sana ey yad-ı serabi, son kezdir bu nüzun
Görüp gitmekmiş aşkın en habis suret-i pun