Bir veda Şiiri - Osman Öğütlü

Bir veda sığar mı kelimelere,
Bir ayrılık susar mı gözlere?
Sen gittin,
Ben kaldım gölgelerle.

Kapılar kapandı ardından,
Adımların yankısı hâlâ kulaklarımda.
O an anladım,
Ayrılık, sessizliğin en ağır çığlığıdır aslında.

Bir zamanlar gülüşünle aydınlanan odalar,
Şimdi solgun, karanlık, bomboş.
Fotoğraflar bile yüzüme bakmaz oldu,
Çünkü oradaki sen, çoktan gitmişsin.

Ellerim, alıştığı sıcaklığı arıyor hâlâ,
Ama dokundukça,
Sadece soğuk bir boşluk doluyor içime.
Kalbim ise inadına çırpınıyor,
Sanki seni geri getirecekmiş gibi.

Gece uzun…
Uyku, hatıralar arasında kaybolmuş.
Her rüyamda seni görüyorum,
Ama sabah olunca,
Yastığımda sadece gözyaşlarım kalıyor.

Biliyorum,
Ayrılıklar da aşkın bir parçasıymış.
Ama bu kadar acıtacağını kimse söylemedi bana.
Her nefeste, biraz daha anlıyorum,
Sensizlik, yaşamakla ölmek arasında ince bir çizgiymiş.

Şimdi ben,
Seninle dolu bir geçmişin,
Ve sensizliğe mahkûm bir geleceğin
Ortasında kaldım.

Belki bir gün,
Yeniden karşılaşır yollarımız.
Ama bil ki…
Beni hatırlarsan,
O eski gülüşünle değil,
Gidişinin bıraktığı yarayla hatırlayacaksın.

Çünkü bazı aşklar,
Tamamlanmaz.
Ve bazı vedalar,
Hiç bitmez…

ozzy07 - Siyah_Kalem