Bir Utanc Vesikasidir Her Suskunluk

Ben bu çağı tanımam.
Çünkü bu çağ suskunlukla kurulmuş
ve her taşı haramla dizilmiş.
Sokaklarınızda yürürken
topuklarıma batıyor tarihsizliğiniz.
Kime ait bu zaman?
Kim biçti alnımıza bu puslu takvimi?
Ben bilirim;
Kimi zaman sessizliktir en büyük küfür.

Ben isyanı öğrendim
Myanmar’da Gazze’de
bir çocuğun ölü bakışlarında
bir annenin boş kalan kucağında
ve bir adamın kendi gölgesine bile düşman oluşunda.
Bu çağın alnına yazılmış
bir utanç vesikasıdır her suskunluk.

Ben büyürken
kitaplar yandığı için ısındım
ve sokak lambaları değil
yitik peygamberlerin haykırışı aydınlattı gecemi.
Şimdi bana diyorlar:
“Usul konuş, dikkat et, çağ duyuyor.”
Oysa ben,
çağı sağır eden bir adam olmak için doğdum.

Unutmadım:
Bu toprakta bir isyan,
önce içimizde başlar
bir sancı gibi kıvrılır kaburgalarımıza
ve sonra
siper olur alnımıza,
bir çığlık olur düşer şehrin tam ortasına.

Kendi gövdemle döverim bu çağın alnını
çünkü bu çağ,
takvimini zalimlerin duasıyla açıyor.
Bense onların dua ettiği sabaha
lanet okuyarak uyanırım.
Benim güneşim,
baş eğmeyenlerin teriyle doğar.

Dilimle kırarım putlarınızı
çünkü ben
Tanrı’nın adını kendi dilinde unutanlara
kendi dilinde hatırlatmaya gelmiş bir lanetim.
Adım ne mi?
Adım her secdede eksilen bir adamın
eksilmeyen öfkesi.

Ben sustukça büyüdü yalanlar
ben konuştukça saklandı yüzleriniz.
O halde konuşacağım:
haykırarak
ve her cümlemde
bir çağın mezar taşını oyarak!