Bir Tel Karanlık Ellerim

dalları girmiş penceremden
yüzüme dokunmuş sabah sabah
sabahta serinlik kokusu
sen, başın kollarında
gözlerin kabusa kapanmış
masum görünen
uykundasın
kısa gelmiş gecen
uyku girmiş pencerenden
dalları girmiş

- serinlik onun nefesi gibiymiş
bir serçe çırpınışıymış boynunda
derin siyah bakışlı gözlermiş
yüzüne eğilen:
“şşşt uyuyor musun? ”-

-artık unutulmuş bir akşam
birkaç adım ötede
ayak seslerimize dolaşmış sesin
yarılıvermiş hava
dudağımdaki sıcağın çırpınışlarıyla

ellerim uzanmış tutmak için
saçlarından bir tel karanlık, ellerim

apartmanın ay gölgesi
kırık, acı bakan bir göz ışığı
duvarların içinden geçen
yalnızlığının sesi
uzaktaymışsın-

(o kadar derin bir esneme ki bu,
boğulmuşum)