Bir su misali
akıp giderken, hayatın içinde.
Bazen çarpa çarpa kayalara,
acılarını çıkarıp kendinin.
Bazende yosun tutmuş bir kıyıda,
börtü böceğin içinde dingin.
Sürüp gidecek bu yolculuk.
İstesen de istemesen de.
Bazen gözyaşlarına boğacaksın kendini.
Bazen yok olmak isteyeceksin.
Ama yine de yürüyeceksin sonsuza.
Tam vardığını sandığında amacına,
saçlarına aklar düştüğünü,
gözlerindeki ferin söndüğünü göreceksin.
Yine de bakıp gülümseyeceksin,
geride bıraktığın acılara.
İşte o zaman anlayacaksın.
Olduğunu.
02-12-2005 EDREMİT
Kayıt Tarihi : 4.9.2009 23:18:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!