Odamda bir kırık ayna
Ve baktığımda her zamanki gibi param parça bir beden
Karşısına geçip bazen ağlarım, bazen de kendi kendime şarkılar söylerim
Konuşmak isterim onunla
Oysa her zamanki gibi susmakla yetinir
Kalbim kırılır, hüzün çöker gönlüme
Yalnızlığımı aynayla paylaşırım
İçim daralır bir sigara yakarım
Sigaramın dumanıyla aşk falına bakarım
Bir şiir yazmak gelir içimden durup durup
Ama yazmaya çalıştıkça sürekli saçmalarım
Beğenmem şiiri, kağıdı yırtar parçalarım
Atarım o sisli bomboş sokaklara geri dönmemekçesine
Döner dururum bir sağa bir sola odamda
Ara sıra penceremin perdesini aralayıp çevremi izlerim
Ama yine içim daralır, sıkılırım
Önce aynayla konuştum,
Sonra ardından bir sigara yaktım, şiir yazmaya çalıştım
Ve yetmedi bütün bunlar çevremi izledim
Yine boş, yine boş hayat
Hiçbir şey tat vermiyor doğrusu
Ne aşklar, neden sevgiler
Her şey sahte yalan olmuş bu yaşamda
Hayaller suya düşmüş, yıkılmış bütün umutlar
Kader çıkmış ortaya, sevenler sevdiğinden ayrı kalmış
İçimde sürekli çığlıklar atan bir ses var
Sanki yalnız kalmış bir şairin sesleri gibi
Korkuyorum bu ben miyim,
Yoksa parmakların ardında kalmış kalbim mi bilemiyorum
Bir şeyler anlatır bize bu hayat bir şeyler
Ben çözemedim, bulamadım sır oldu bana
Bilmiyorum, belki de ölümün yaklaştığını söylesem yalan olur
Kayıt Tarihi : 28.7.2006 13:37:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!