Bir Seni Sevmeli Şiiri - Doğan Çeçen

BİR SENİ SEVMELİ

Vurgunum sana, mahkûm ellerimle
Karanlık hücrelerimde geceye yaslanmışım.
Uykular haram, yürek zehir gibi sızlar,
Her düşüşümde yalnızca adını sayıklıyorum.

Hasretin deli, vurulmuşum bir kez,
Ezelden kalbime saplanmış kılıç gibi.
Bir yangın var içimde, sönmez, bitmez,
Ölmek mi? Hayır,
Ben hep seninle yanarım.

Mühürledim seni,
Kurşunlar bile işlemez kalbime,
Zincirledim seni,
Denizler bile anahtarını kaybetti.

Şeytan fısıldar: “Tövbe et artık.”
Ama bilmez ki ben,
Yüz kere, bin kere ölsem de,
Bir seni sevmeli!

Gözlerin hoyrat, bir ihanet gibi,
Ellerin buz gibi, soğuk,
Kalbin buz tutmuş, ölümden bile soğuk…
Ama ben, yine de,
Aşkla, çığlık çığlığa,
Seni sevmekten vazgeçmem.

Dostlar döner sırtını,
Sokaklar karşı çıkar yorgun adımlarıma,
Ama ben,
Sadece seni sevmeli,
Her düşüşümde kalkmalı,
Senin adınla ayakta kalmalı…

Bir hadise bu, anlatılmaz, yaşanır,
Yüreğimde bir deprem,
Hep seni sarsar, hep seni anar.

Yeni yüzyıla sesleniyorum:
“Yok yok, bir seni sevmeli!”