Bir sende ağladım bir sende güldüm

Bir sende ağladım,
bir sende güldüm.
Bir gözyaşı gibi düştüm avuçlarına,
toprak oldum,
yağmur oldum,
bir dua gibi süzüldüm çatlamış yüreğine.

Seni beklemek,
bir çınarın gölgesinde sonsuzluğu aramak gibi.
Her dalın ayrı bir mevsim,
her yaprağın ayrı bir yalnızlık.
Ve ben,
hep ilkbahar zannettim sesini.

Bir sende sustum,
bir sende konuştum.
Kimsesiz bir sokakta
kendi ayak sesimi duydum da,
inanamadım yürüdüğüme.
Sanki sen yürüyordun içimde,
ben sadece yoldum.

İlk adımını hatırlıyorum,
bir geceye saplanan yıldız gibiydi.
Karanlık sustu,
ben sustum,
bir tek kalbim konuştu:
"Gelme, ama kal!"

Bir sende yandım,
bir sende söndüm.
Her bakışında
bir şehir boşaldı içimden,
her gülüşünde
bir millet kurdum yalnızlığıma karşı.

Kendi haritamı çizdim seninle,
bir sınır sen oldun,
bir bayrak ben.
Her savaşın ortasında
barış arayan bir çocuk gibi baktım gözlerine.
Silahları değil,
sözleri sevdim.

Bir sende doğdum,
bir sende öldüm.
İsmini ezberledim yıldızlardan,
her gece tekrar ettim;
"Unutma beni,
çünkü ben kendimi unuttum sende."

Seninle susmak bile güzeldi,
çünkü o sessizlikte
binlerce kelime vardı.
Ve ben hepsini
tek bir nefeste söyledim:
"Kal."

Bir sende vardım,
bir sende eksildim.
Ne zaman aynaya baksam,
sadece gözlerini gördüm.
Kendi yüzüm bile yabancıydı artık,
çünkü senin silüetin çizilmişti kalbime.

Bir sende savaştım,
bir sende teslim oldum.
Zafer neydi bilmem,
ama mağlubiyetin bile güzeldi
seninle aynı cephede olmaksa eğer.

Bir sende dindim,
bir sende taştım.
Kalbim bazen bir dağ oldu,
sana ulaşmak için,
bazen bir nehir,
sana akmak için.
Sen hep vardın,
ben hep yolculuktum.

Bir sende unuttum,
bir sende hatırladım.
İsmin,
bir sızı gibi kazındı zamana.
Şimdi her saat başı
bir iç çekiş başlıyor içimde,
ve her gün seni
biraz daha özlüyor adım.

Bir sende sustum,
ama bin şiir yazdım içimden.
Her mısra
bir gözyaşıydı,
her dize
bir tebessüm.
Bir sende ağladım,
bir sende güldüm.