Bir şehrin ardından

İçimden Eksilen Bir Şehrin Ardından
Seni kaybedersem…
sanki içimden bir şehir eksilir,
bir sokak susar,
bir şarkı yarım kalır,
bir çocuk uyuyakalır
bir mektup gönderilmez olur.

Çünkü sen gittiğinde,
ben kalamam yerimde.
Bir şey değişir bende
adı konmayan bir şey.
Aynaya her bakışımda
yüzüm biraz daha eksik kalır.
Sanki gözlerimle değil de,
gölgenle bakmaya başlarım hayata.

Çay demli olmaz mesela.
Buharı kalmaz.
Ne sıcak gelir, ne teselli…
Sadece bardak ıslak kalır,
içilmeyen yudumların arkasında.

Güneş ısıtmaz.
Ama yakmaz da.
Sadece doğar, batar.
Senin olmadığın günler gibi;
başlar, biter iz bırakmadan.

Kelimeler?
Onlar dizilir hâlâ.
Ama artık anlamları yok.
Cümleler kuruluyor,
ama kimse duymuyor içimdeki yankısını.
Çünkü sen yokken,
sözler evine dönemez.

Seni kaybedersem…
belki nefes alırım yine.
Ama o nefesin ne sesi olur,
ne de kokusu.
Boğazımda takılı kalan bir düğüm olur her soluk.
Ve ben,
yaşamakla sürüklenmek arasında
bir yerde kalırım.

Dünya döner elbet.
Kimse durmaz senin yokluğun için.
Ama ben?
Ben hep aynı durakta beklerim.
İnmeyen bir yolcu gibi…
Üstümde kırışık bir yalnızlık,
elinde sana alınmış ama verilememiş bir hediye.

Yüzünü hatırlamakla,
unutmaya çalışmak arasında
bir ömür geçer.
Her gece bir boşluk gibi uzanırsın yanıma.
Adınla başlar uykularım,
ama seninle bitmez.
Ve hiçbir battaniye
senin yokluğunu örtemez üzerimden.

Seni kaybedersem…
kendimi nerede bulurum, bilmiyorum.
Belki eski bir kartpostalın arkasında.
Belki hiç gitmediğimiz ama hep hayalini kurduğumuz şehirlerde.
Belki de…
sadece adını fısıldadığım her suskunlukta.

Çünkü sen…
yalnızca biri değilsin.
Sen,
benim içimde tuttuğum
en güzel ihtimal,
en suskun dua,
en eksik kalmış tamamlanma hâlisin.

Sen bir insandan fazlasısın.
Sen bir mevsim,
bir aralık ışığı,
bir tavan çatlağındaki masumiyet,
bir otobüs camına yazılmış ilk harf gibisin.

Ve seni kaybedersem…
ben sadece seni değil,
kendimi de kaybederim.
Çünkü bazı insanlar gidince,
içimizdeki iyi olan her şeyi
yanlarında götürürler.