Bir Rüya İstasyonu

Kıvrılır zaman gecenin solgun raylarında
Rüyalar bekler peronda, telaşsız, sessiz.
Bir tren yaklaşır, kapıları gölge,
İner bir çocuk, uykudan yapılmış harita elinde

Konuşmaz kimse, saatler ters döner,
Anılar katarı yavaşça geçer içlerinde.
Binemeyen bir kadın düşler elinde
Valizinde sevilmemiş bir aşk hüznüyle

Bir bilet uzatır yaşlı bir adam,
Üzerinde “unutulmuşlar vagonu” yazılıdır.
İnenler susar, binemeyenler bekler,
Sözler, rüya defterinin okunmamış sayfalarıdır

Sis dolmuş iç hatlar peronuna,
Bir martı dolanıyor unutulmuş bir çatıda.
Saat durmuş, zaman valizini düşürmüş yere
Düşlerin pasaportuna mühür vurmuyor artık kimse.

İnen bir adam, yüzünde eski bir hikâye,
Yakasında küflenmiş bir sevdanın izi.
Belki de binemediği treni bekliyor hâlâ içinde,
İçten içe ağırlaşan bir vedayla birlikte.

Saatin akrep ve yelkovanı ayrılmış çoktan,
Bir rüya yavaşça çözülüyor rayların kıyısında.
Gözleri sisli bir yolcu, elinde eski bir zaman,
İnerken unutur adını, binemezken hatırlar.

Sessizlikle mühürlenir, basanlar peron çizgisine
Trenin ne zaman geleceğini, burada bilmez kimse
Çünkü bu istasyon, “keşke”lerle işletilir
Ve hiçbir tabela gitmez doğru yöne

Bir kadın fısıltıyla konuşur aynadaki aksine,
“El salladığın bendim” der, ama artık geçtir.
Yolculuğun başlamadan bittiği yerde,
Biletler yalnızlıkla kesilir.

Biri aşkını kaçırmış, biri babasını,
Biri hiç konuşmamış bir çocuğun düşlerini.
Valizlerin içinde mevsimsiz umutlar var,
Kilitli, etiketsiz, meçhul ve yolları dar

Zaman burada tebeşirle yazılır panoya,
Yağmur siler—kimse bakmaz ne yazıldığına
Dudaklarda susulmuş cümleler,
Ceplerde yıpranmış, hiç açılmamış biletler,

Ve tren, hep yokuş yukarı gelir buraya,
Sanki binemeyişlerin yükü ağır gelmiş gibi.
Kimse şikâyet etmez ama
Çünkü burası, hayal ile hakikatin sustuğu son duraktır.