Bir Ömürlük Emanet Şiiri - Derya Kızılgöz

Bilmediği mekanlara düşer yolu insanın

Tanımadığı insanlara varır ya sabrı,

Usulca kımıldar yaprak dalında

Üşütür tenine değen yel

Yanaklardan kayan yaş kurumadan daha...

***

Ansızın iner damarlardan zahmet

Dikiliverir hayat

Kök salar

Toprakta nem, gözde yaş kurumadan yetişmek için vaktine

O hep aynı ivedi oluşta...

Her gidişe sebep

çürümeye başlayan hayatın itkisi

tohumda saklı yaşama arzusunun

uzanabildiği kadar uzanmasıdır

düşüne sabrını katarak.

***

Yeni yetme bir sabrın geçtiği acının sıcaklığı

soğumadan canında

çeliklenir

yalnızlığın serin kuytularında...

***

Ne tuhaftır ölmeden yeşeren olmak

her şey bitti sanırken

yeniden başlamak ne tuhaf

belli ki ezberi bu tuhaflık bozacak...

***

Doğarken aldığımız ilk nefeste

yanan canın çığlığı ağlamak

hayata içirilen anddır aslında.

Canının yandığı kadar

dirençlidir insan hayata...

***

Her ayrılık aynı yangının duyumsanmasıdır

yeniden doğması

içtiği andın anımsanmasıdır hatta.

Ayrılıklarda büyür insanın yüreği

karışabilirse yaşama sevincine

bir ömürlük emanettir can

değerini bilene...

***

Gelip geçtiğim

yaşayıp sevdiğim mekanlardan aldığım çakıl taşlarına

dokunurken usulca

bir yaprak daha koptu düştü dalından.

Hiç bir hükmü yok çırpınan duyguların

ömre yazılana.

Üşütür tene değen yel

yanaklarından süzülen yaş kurumadan daha...

***

Hüznün gazellerle inen damlasıdır toprağı besleyen

bu sebeple belki de

her yeni mekanda yeniden canlanır insan...

***

Bir ömürlük emanettir can

beden kabı içinde.

Aklın beslediği hayat ne öğretirse öğretsin

hangi gücü bilerse bilesin zaman

bu alemden geçmelidir her can

açılır kapılar ardına kadar

merhametin eli kalbe dokunduğu zaman...