Bir ömür boyunca susturamayacağım

Görünüşüne mi tutuldum?
yoksa kalbimi paramparça eden o derin duygularına mı?
bilmiyorum.
Bildiğim tek şey şu:
Sana bakarken içini de görüyordum
ve o iç,
akan bir ırmak gibi durmadan akıyordu.
Belki de ona tutuldum.

Dışına değil,
taşan hâline.
Bilinmezliğe sürükleyen güzellik değildi;
beni boğan
senin saf ve duru oluşundu.

“Gitti,” diyorum,
“istediğin ne hâlâ?”
Üzerinden çok sular aktı o günlerin.
Ama bazı sular geçer,
bazıları insanın içinde kalır.

Hangi gölgeye tutuldum bilmiyorum.
Işık mıydı, karanlık mıydı?
kararsızım.
Beni kim anlayacak?
Derin yaraların bir dili varsa
onu benden başka kim çözecek?

Seller gibi coşan o duyguyu
kim görebilir?
Seni düşünmenin,
başı pişmanlık,
sonu perişanlık...
bunu biliyorum artık
ve yine de vazgeçemiyorum.

Derin bir “ah”ın içindeyim;
her yer karanlık, her yer sis.
Hayallerim beni yavaş yavaş öldürüyor
ama en ağır olan şu:
akla karayı hâlâ seçemiyorum.

Bu bir vicdan azabı mı
yoksa içimde yanan saf bir sevda mı
ayırt edemiyorum.
Bizde bir söz vardır:
“İpliği iğneye koyamam.”
İşte tam da öyleyim.

Anlatamıyorum kendimi,
açamıyorum kalbimi kimseye.
Bazen susmak,
altından daha değerlidir.
Ama susmak da yetmiyor;
çünkü her an, her dakika
geliyorsun aklıma.

Aynı yere birden fazla ağırlık sığmaz derler.
Ben sığdırdım.
Sarsıldım.
Parçalandım.
Farklı renkler, farklı duygular
üstüme yıkıldı.

Ve sen…
Gitmiş olsan bile,
hepsinin ortasında kaldın.

Gittiğin yerde ben yoktum belki,
ama bende kalan sen
bir ömür susturamadığım
en ağır gerçeğim oldun.

mesakin-13-12/2025