Bir Ömrün Özeti Şiiri - Nafi Çelik

-4-

“Özet” deyip geçmeyin, neler neler yaşadım;
Kül ettim yüreğimi, acılarla okşadım! ...

Sevdiklerim terk etti; birer birer gittiler,
Buğulu hayallerim, bilmem neden yittiler? ...

Oğlum – kızım büyüdü, çok uzaktalar şimdi,
Yangın yeri yüreğim, ateşi koyan kimdi? ...

Evlat hasreti başka, sağlıklar diliyorum,
Aramasa da onlar, kaderim, biliyorum! ...

Babam terk etti önce, kırıldı ümitlerim,
Öyle yandı yüreğim, savruluyor küllerim…

Kulağımda küpedir, “Doğru sev” dedi bana,
Sevdam öyle büyük ki, atamadım yabana! ...

Sevince doğru sevdim, her aşkı kutsal saydım,
Zifiri karanlıkta, sevdaya doğan ay’dım…

Emaneti babamın, anam da uçup gitti,
Yeter Allahım yeter, bu acı bana yetti…

On iki ay oruçlu, anamı unutamam,
Melekler dürter durur, fatihasız yatamam…

Amca, dayı, halalar, arkadaşlar nerdeler,
Biliyorum dostlarım, dönülemez yerdeler! ...

Her insan gibi ben de, acıma razı oldum,
Sevda çektim kendimce, yaşamaktan yoruldum…

Gelmedi sevdiklerim, yıllar var, ben, n’iderim,
Varsın dönmesin dostlar, ben onlara giderim…

(Devam edecek)