Bir Ölümsüzlük İksirine Şiiri - Nuh Kara ...

Portakal çiçeği gülüşlüm,
Talih Kuşum;
Bir kere de olsun, pervasızca,
Elini yüreğine götür de cevap ver,
İnce eleyip, sık dokumadan,
Yani,
İnciğini cıncığını, irdelemeden:
Her yeni yılın ikinci günü;
Her defasında ama her defasında;
Çinlilere mi nasip olur, portakalları yemesi
Veyahut Çinlilere özgü bir inanış mıdır ki?
(Şanssızlığı kırıp, ölümsüzlüğü bulmak adına…)
Portakal çiçeği gülüşlüm,
Talih Kuşum;
Komik değil mi sence bu?
Hem de meşhur,
Devasa addedilen,
Âlemin o savunma duvarı Çin Seddini hiç üşenmeyip,
Bıkıp usanmadan inşa eden o millet,
Her yeni yıla, özellikle portakal yiyerek başlayacak…
-Komik bu… Komik tabi ki de…
Ama işin aslı ironik bir realite…
Tıpkı;
Aklımdan geçip yürek tutuşturan o şiirin, bir tek o şiirin dizelerindeki gibi:
“Serin kış bahçelerinde,
Yeşile verip kendini,
Gülümsüyorsun ya oradan…
Kokun sarıyor odayı…”
Tek farkla;
Gülümsemen de el ele vermiş kokunla,
Her anımda…