Bir Nemrut Sabahı Şiiri - Hamit Demircioğlu

Bir Nemrut sabahında
sessizliğin ince bir teli gerilir ufka,
Güneş daha doğmaya karar vermemiş,
ufuk çizgisi solgun bir bakır renginde
titrek bir umut gibi bekler.
geceyle gündüz el sıkışır
usulca, kimselere fark ettirmeden.
Bir serinlik düşer toprağın kalbine…
Güneş bir farklı görünür oradan,
sanki doğmak için değil
kalplere dokunmak için yükselir.
Nemrut’ta akşam çöker
ama karanlık hiç korkutmaz orada
çünkü her gece, güneşin yarın yine doğacağını
bir parça umutla fısıldar.

Nemrut akşamları da çok farklıdır…
Gün, ağır ağır inerken dağın omuzlarına
sanki dağın kalbi yavaşça açılır
güne veda eden o kızıl sessizliğe.
gökyüzü, kendi kalbini yere bırakır.
Bir başka duygu yüklenir Nemrut’a,
Güneş bir farklı görünür oradan,
batmak için değil
dağın ruhunu ateşe boyamak için kararır.
Taş yüzlü heykeller bile birbirine
daha yakın görünür akşamları...