Ey yüreğime mühürlenen sonsuz emanet,
Ey rüzgârla değil, gözyaşıyla dalgalanan sancak!
Nice ömür tükendi senin gölgende,
Nice anne, bir ağıtla büyüttü evladını.
Adını dudaklarımdan söküp alsalar,
Sessizliğe mahkûm olur dilim,
Gecenin en siyah anında bile
Senin hayâlinle yanar gözbebeklerim.
Toprak kanla yoğrulduğunda doğdun,
Bir çığlık oldun Anadolu’nun bağrında.
Çatlayan toprağın arasından yükseldin,
Bir dua değil, bir isyandın mazluma.
Sana sevdalıydı dilsiz çoban,
Dizlerinde can verdi adsız yiğit.
Göğe uzanan ellerde sen vardın,
Bir destan değil, bir kaderdin!
Ben seni bekledim,
Bir sancının ucunda,
Bir siperin gerisinde,
Bir annenin sessiz duasında.
Ey göklerde yankılanan geçmişim,
Yıldızında yetimler,
Hilâlinde antlar vardır.
Sensiz ölümdür sabah,
Sensiz zafer bile yarımdır.
Al yüreğimdeki sevgiyi,
Kanla sulanmış topraklara ser.
Al alnımdaki teri,
Sür suskun gecelere,
Bir efsane gibi anlat beni.
Karanlık inerken dağların ardına,
Ufka bakardı analar, ses etmeden.
Bir mektup bırakılırdı yazgıya,
İçinde umut, içinde sabır saklı.
Suskun ekinlerin arasından
Yürürdü hayâlin, adım adım.
Seni çağırmadan konuşulmazdı,
Adınla başlardı her sabah.
Kimi yürürken diz verdi toprakta,
Kimi yüreğini koydu sofraya.
Kuru bir lokma pay edildiğinde
Sonsuzluğu seninle bölüştüğünde.
Bir söz bırakıldı gençliğe:
''Unutma, elindekinin adı vatandır.''
Bir mısra gibi aktı nesilden nesle,
İsmini duymadan büyüyen olmadı.
Sen sustuğunda bile konuşurdun,
Bakışla, yürüyüşle, duruşla.
Bir çocuğun ilk kelimesi oldun,
Ve son nefesin vedası.
Şimdi sor bana, ey al renkli yemin:
Kaç kuşak bekledi seni aynı sevdayla?
Kaç yürek, sönmeden taşıdı özlemini?
Bir halk, nasıl unutabilir seni?
Şimdi sesleniyorum,
Henüz yürümeye başlayan çocuklara,
Kalemi yeni tutan ellere,
Ve gönülleriyle yol arayan genç yüreklere.
Bilin ki
Bir sancak devrildiğinde değil,
Unutulduğunda yiter vatan.
Ve bir sevda, yüreklerde taşınmadıkça
Bayrak da, toprak da eksilir.
Adım adım yürüyen bir tarih var arkanızda,
Gözyaşıyla yazılmış sadakat var.
Her bakışta, her sözde, her susuşta
O emanet sizinle.
Bir ilmek gibidir bu bağlılık;
Kopmaz, çözülmez,
Genç kuşaklarda yeniden dokunur.
Göğsünü gere gere yürüyen çocukta
Bir atanın mirası parlar sessizce.
Yorulduğunuzda hatırlayın,
Size düşen yalnız yürümek değil,
Yüreğinizle taşımaktır o kutlu izi.
Çünkü bir millet,
Hatırladığı sürece hayattadır.
Ey renkleriyle konuşan büyük anlam,
Ey tarihin alnına yazılmış kararlılık,
Al yüreğimdeki sevgiyi
Götür sonsuzluğun kıyısına.
Orada bile unutulmasın
Kimin ecdadı olduğumuz.
Ve bilinsin her çağda,
Bu sevda susmaz,
Bu sancak eğilmez.
Çünkü biz,
Adını kalbimize kazımış bir halkız.
Burcu Bolakan
Kayıt Tarihi : 12.4.2025 09:11:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
