Bir Mezarlıkta Unutulmuş Cümle

Bir mezarlık var
Köyün yamacında, ceviz ağaçlarının gölgesinde
Taşlar eğilmiş, yazılar silinmiş
Ama toprak hâlâ ses tutuyor
Ve o sesin içinde
Bir cümle var, yarım kalmış.

Kim demişti, kimeydi bilinmez
Ama mezar taşı değil,
O cümle taşıyor artık ölüleri
“Beni affet…” mi,?
Yoksa sadece “Bekle…” miydi?
İşte orada kalmış, tamamlanmamış.

Çocukken korkardım o yoldan geçerken
Ama şimdi
O yolda en çok kendimi buluyorum
Çünkü bazı suskunluklar
Yalnızca toprağın altında anlaşılır.

Bir taşın dibinde oturdum geçen bahar
Islak toprakta kurumuş bir fesleğen
Ve hemen yanında
Yarıya kadar açılmış bir mektup
Kime yazılmış bilmiyorum
Ama okunmamış harfleri hâlâ içimi üşütüyor.

Mezarlıklar sessizdir derler
Oysa orada en çok bekleyen konuşur
Bir selâm, bir dua,
Ya da sadece bir adım sesi…

Unutulmuş cümle işte orada
Birinin diliyle gömülmüş
Bir başkasının kalbiyle kazınmış
Ama hiç kimsenin sonuna ulaşamadığı bir iz.

Ve ben
Her gittiğimde aynı yerde dururum
Taşlar aynı, sessizlik aynı
Sadece cümle biraz daha silik
Biraz daha unutulmuş
Ama hâlâ orada
Söylenmeyi bekliyor.