Bir Melenkolinin Adıdır Bahar

Bir Melankolinin Adıdır Bahar

Bir melankolinin adıdır bahar,
İlmek ilmek örülen, başakları sulayan.
Altın yaldızlı bir su sesi,
Alır götürür bütün ağıtlarını ölenlerin.
Ve sonra tükenir arı kuşlarının kanatları
Hic kimse görmeden.

Hayat, geride kalanlara biçilmiş bir kaos,
Bir filozof paradoksu:
Söyleyenin anlamadığı,
Anlayanın diyemediği.

Kekemenin ağzında yuvarlanan,
Ne menem bir dil tutulması bu?

İşte, dedik ya,
Başakları besleyen suyun
Taşıdığı anlam kadar anlaşılmamış
Ve fazlasıyla hor görülmüş
Bir yabancı hayat bu.

Kim bilir?
Belki de görülmeye değerdir
Yalın ayaklarında çocukların.

Ve kim bilir?
Bir bahar melenkolisinde
Rengarenk çimenlere dokunan,
Yalın ayaklarinda çocukların
Mavinin bin bir tonu
Görülmeyi bekliyordur.