Bir Masal Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Bir Zamanlar Vardı, Ama Yoktu

Bir zamanlar vardı,
gibi yapılıyordu,
gibi gülümseniyordu,
gibi seviliniyordu…
Ama aslında hiçbir şey tam değildi.
Masal gibi başlamıştı,
ama sayfalar açıldıkça
kelimeler yalan söyledi.

Ortada bir aşk vardı
yarısı yazılmış bir dua gibi.
Kadın,
o duanın harflerini tek tek dizdi göğsüne.
Her harfi,
bir kalp atışıydı.
Her cümle,
bir ömürlük niyaz.

Ama adam?
Adam eksikti.
Ya hiç yazılmamıştı,
ya da başından beri
okunmaya niyeti yoktu.

Kadın vardı.
Sadece bedenle değil
varlığın tüm yüküyle.
Korkularıyla, sabrıyla, suskunluğuyla,
kendi kalbini taşıyarak
iki kişilik bir yalnızlık yürüdü.

Adam yoktu.
Sadece yok olmakla kalmamıştı,
var gibi yaparak daha çok eksiltmişti.
Gölgeydi belki,
ama kadının üzerine düşmeyen cinsten.

Bir masal anlatılırken
biri hep sessiz kalmıştı.
Kadın konuştu,
kadın inandı,
kadın sabretti.
Adam sustu.

Zamanla
kadın da sustu.
Ama bu susmak
bir vazgeçiş değildi.
Bu,
kimseye anlatılamayan bir kalbin
kendi içine kapanmasıydı.

Çünkü bazı yokluklar
gitmekle değil,
kalıp da hissettirmemekle olur.

Ve aşk?
Aşk tek kişilik de olabiliyormuş meğer.
Bir taraf dualarla büyütürken,
diğeri susarak kurutabiliyormuş aynı ağacı.
Bir taraf yuvayken,
diğeri göçmen olabiliyormuş aynı tende.

Sonunda kadın,
bir aşkın enkazından değil
bir hayalin cesedinden yürüyerek çıktı.

Ve öğrendi:
“Bir aşkı yaşamak,
iki kişiyle olmuyor her zaman.
Bazen biri yeterince inanınca,
diğeri inanmadan da
yaralıyor.”

Şimdi o kadın,
kendi içindeki mezarlıkta
hala isim koyamadığı bir yokluğu
her gece yeniden gömüyor.