Bir Köpeğin Günlüğü

Toprağa çıplak bastım,
Bir yaprak düştü üstüme,
Ses etmedim.
Ben de o yaprak gibiyim,
Düştüğüm yerde kalmayı öğrendim.

Kuyruğu sarkık bir köpeğim,
Sürüyü değil, sessizliği güderim.
Kimi severim, kimi koklarım,
Ama sevdiğimi söyleyemem bazen—
Çünkü insanlar çok konuşuyor.

Bir çocuğun gözünden bakarım her şeye,
Güneşin neden battığını sormam,
Biliyorum ki
O da yoruluyor benim gibi
Ve o da rızalıkla çekiliyor.

Beni sevmiyorlar biliyorum,
Ama ben sevmenin peşinde değilim—
Ben razı olmanın,
Razı edilmenin
Bir yer bulmanın peşindeyim.

Bazen ölü taklidi yaparım,
Korkma, bu benim hayatta kalma şeklim.
Yaşam çok sesli bir film gibi,
Ben altyazısız izliyorum,
O yüzden anlamıyorum çoğunu.

Ama toprakla konuşuyorum,
Gölgedeki ağaca yaslanıp dinleniyorum.
Ve eğer biri
“Sen kimsin?” diye sorarsa,
Usulca diyorum ki:
Ben sadece bir devridaim parçasıyım...
Ben Nihal’im.