Bir Kelebek Ömrü Kadardır Ayrık

Bir geceydi… Gökyüzü sessiz, yıldızlar kimsesiz bir şehri bekler gibiydi. İçinde derin bir boşlukla yürüyordu adam; adımlarının sesini bile duymuyordu. Yalnızca kalbinde kanayan bir yara vardı, her çarpıntısında ayrılığın acısını hatırlatan. Bir zamanlar gülüşünü yıldızlardan yakamoz sanmıştı sevdiğinin. O gülüş, gecelerin karanlığını deler, ruhuna sabah olurdu. Şimdi ise aynı gülüş, sanki bir dar ağacında kendi kendini asıyordu; hatıralarda diri, gerçekte ölüydü. Adam biliyordu: ayrılık bir kelebek ömrüydü. Kısacık ama rengârenk… Kanatlarının her çırpınışı bir anıydı; ilk bakış, ilk dokunuş, ilk öpüş… Hepsi bir ömür kadar uzun ama aslında bir kelebek nefesi kadar kısa. İçinde kocaman bir boşluk büyüyordu. İki nefes arasında sıkışmış gibiydi; biri onsuzluğun derin sessizliği, diğeri onun hayaliyle dolu bir çığlık. O boşlukta kayboldukça yıldızlara baktı. Her kayan yıldızda sevgilisinin gidişini, her doğan yıldızda onun dönüş ihtimalini aradı. Ve sonra dudaklarına tuzlu bir şiir kondu. İçinde sakladığı bütün yaralar, mısralara dönüştü. Şiir, suskun bir uçurumdan kopup gelen bir feryat gibiydi. Kalbine bıçak gibi saplanan o ayrılığı dile getirdikçe biraz daha hafifledi, ama her sözcükte biraz daha kanadı. Sevdiği kadını hatırladı: ellerini, gözlerini, susarken bile her şeyi anlatan o bakışlarını… Ve kendi kendine fısıldadı: “Bir kelebek ömrüdür ayrılık. Ama senin hatıran ölümsüz.” O gece, şiiri gökyüzüne bırakıp gözlerini kapattı. Belki sevgilisi bir yerlerde aynı yıldızlara bakıyordu. Belki de bir kelebeğin kanadına konmuştu onun hayali, bir ömrün kısa ama sonsuz anısına saklanarak. İşte böyle...